Ma bixêr dî kekê Îlhamî,
hona ke mi dest bi nuştena na mektuba xo nêkerdbî, ez zaf fikirîyaya ke ez na mektube gelo to rê binusnî, menusnî? Peyê cû mi qerar da ci û dest bi nuştişê mektube kerd. Ez sere de naye vacî ke ez heyranê qelama to ya ke zonê kirmanckî xemelnena û bi ma dana heskerdene, ez heyranê a qelema destê to ya. Ti kî rind zana ke mi nuşteyê to yê DêrsimInfoyî bi keyfweşîye wendêne û hona kî ge-gane nuşteyanê to wanena û xo bi xo vana “gelo ma qey no hal der îme?”
Kekê Îlhamî, ez henî bawer kena ke weşîya to ca der a û ti rind a? Raşta kî weşîya mordemî kî sey tayê çîyanê bînan zaf muhîm a. Ancîya kî sere de to rê canweşîye wazena û wa Xizir saeta weşe û emrêde derg bido to.
Gelo qey ma no hal der îme?
Kekê Îlhamî, cêr-cor hîrê serrî yo ke ti DêrsimInfo de nênusnena. Yanî, xeylê waxt o ke to wendoxê zonê kirmanckî nuşteyanê xo ra mahrum verdayê, no semed ra kî ez zaf xemgîn a. Herciqas ke to nuşteyê xo yê “Halê mi û kirmanckî” de sebebê nênuştena xo ardbî ra zon, ancîya kî ez wazen ke pers kerî: gelo ti qey ma nuşteyanê xo yê hêcayan ra û na heqe ra mahrum verdana?
Ti hal û waxtê ma, hal û hêketa ma, rewşa zonê ma, rewşa edebîyatê kirmanckî zaf weş û zaf kî rind ardê ra zon. Qelema destê to qelemêda hewl a û ti DêrsimInfo de zaf rew-rew kî nusnêne. Yanî, ti şîkîyêne her roje yew meqale rehet binusnêne. No qabîlîyetê to û qeweta to ya nîyanêne bîye. Coka ez kî qelema destê to ra zaf hes kena û zaf çîyan kî to ra musa.
Ma pêrune sere de ke dest bi na xebata kirmanckî kerde, ma sey nameyê xo rind zanit ke qomê man o kirmanc çi heyf ke honde zonê xo rê wayîr nêvejîno û destek kî nêdano kar û xebata kirmanckî. Ma rind zanit ke na xebate ancax bi fedakarîye, bi cefakarîye yeno kerdene. Ewro hona kî xeylê kedkar û emegdarê zonê ma kirmanckî warê zon û kulturê kirmancan de bi fedakarîye û bi cefakarîye nê xebatanê xo berdewam kenê. Ancîya warê zon û kulturê kirmancan de xeylê xebatê xo yê nuşteyî estê û henî dosya de vileçewt vinete yê. Qewet û îmkanê xo çîn ê ke nê xebatanê xo cayê de çap bikerêne. De ma se bikerîme, no kî qederê ma kirmancan o. Wa xwezîla ke hal û waxtê ma pêrune rind bîyêne û ma no rayîr de destek bidêne jubînî.
Gere ma firsend medîme înan
Kekê min o hêca, ma hona rojê omidê xo nêbirno û ma bêomid kî nîyîme. Ma no rayîr de ke xo peyser bicêrîme, tayê kesê ke hona ne Kirmancîye nas kenê, ne kirmancî nas kenê, ne kirmanckî nas kenê û ne kî A û B ya kirmanckî nas kenê, nê kesan rê gere ma meydan meverdîme. Ma ke meydan nê kesê ke toz erzenê rêça xo şonê, nînan rê verdîme nê welatê ma, zon û kulturê ma talan û weran kenê. Ma gere firsend medîme nînan. Eke sey to her kes xo peyser bicêro, de vace hela mi ra, halê ma se beno?
Kekê min o delal, ez nêwazena zaf sereyê to bidejnî. To mi ra rind zana hal û waxtê zonê ma, hal û waxtê qomê ma… ez nika se vacî kî bêfayde yo. La çîyo ke ez nika to rê nusnena, bêfayde nîyo. Çunke naye rind zana ke sey mi xeylê wendoxê kirmanckî wazenê ke nuştoxê man ê hêcayî, Îlhamî Sertkaya, Alî Beytaş, Mehmet Seyîtalîoglu û ê bînî ancîya sey verî dest bi nuşteyanê xo yê kirmanckî bikerê û ma na heqe ra mahrum meverdê.
Şima nustoxê man ê hêcayî, Îlhamî Sertkaya, Alî Beytaş û Mehmet Seyîtalîoglu, ez bi na wesîle şima hîrêmîne rê canweşîye wazena, şima rê heskerdîş û hurmetê xo ruşnena.
Weşîye de bimanê!
