Pîyê ci noterêde xedeme bî. Xeyalê panc kesan dîyêne, karê di kesan kerdêne. Zaf şenik meaş girewtêne. Mecbur bî ke bi nê meaşî qayîtê panc kesan bikero. Qiseyo ke tewr fekê ci ra nêginayêne war o, no bî: “Suxre…”
Rojêk, lajek şî noter, leyê pîyê xo. Êdî peroj bî. Lajê notervanî zî uca bî, werd werdêne. O zî sey ey lajekêde desserrî bî. Labelê hewayê ci yo winasî bî ke ti vanê doman ney, merdimêde pîl bî. Bi zaf hal û hereketanê xo pîyê ci yo ke dadger o, ardêne vîrê merdiman.
Lajê notervanî sereyê ci ver de werd werdêne û vat:
“Hîlmî Efendî, awe bîya!”
Pîyê lajekî awe arde. Vat:
“Kerem bike.”
Lajê notervanî vat:
“Mi hîna piranê fekê xo ranêqilonit. Eke piran fek de rind nêro cutene, seba weşîye bizerar o.”
Eke piranê fekê xo rind cunit, bi peçeteya kaxitine fekê xo kerd pak. Awe girewte, heta nême şimite. Vat:
“Bardaxe pak nîya. Bardaxan pak bişuye!”
Lajekî rê zaf giran ameybî ke lajê notervanî nîya cor ra pîyê ci de nîyadano û emiran dano ci. Lajê notervanî dest û fekê xo bi peçeteya kaxitine kerdî pak û vat:
“Ti eşkenî arê bidê!”
Pîyê lajekî piştwerdîyê ke lajekî verdê, arê dayî. Lajê notervanî yew mêsa ke nîşte ra camê pencera ra, bi bêçika xo nîşan daye û vat:
“Hîlmî Efendî, a mêse bikişe!”
Pîyê lajekî mêse kîşte. Masaya ke lajê notervanî ser a werd werdo, kerde pak, şî. Lajek lajê notervanî rê zaf bîbî hêrsin. Lajekî vat:
“Ti qey pîyê mi ra wina kenî?”
Fekê lajê notervanî ra tek çekuye vejîye:
“Mecbur o!”
“Çira mecbur o ke?”
Reyna tek çekuye:
“Mecbur o!”
“Çira?”
Pîyê ci ameybî. Destê ci de paspas bî. Lajê notervanî waşt payan ser, vat ke:
“Hîlmî Efendî, saqoyê (paltoyê) mi bîya!”
Lajekî vat:
“Mîya bawko, o bi xo bigêro!”
Lajê notervanî vat:
“Pîyê to mecbur o.”
Pîyê ci bêcewabdayîşî şî saqoyê ci ard, pêgirewt. Lajê notervanî bi giranîya karmendan saqo da xo ro. Wexto ke ber ra vejîyayêne, vat:
“Ti lajekêde taxêda pîs a. Defêna mê tîya. Eke ti bêrî, ez pîyê xo ra vana.”
Pîyê lajekî bi vengêko sivik vat:
“Beyo qij, lajê mi ra hêrs mebe. Ti kekê ey say benî. Qusurê ey de nîyamede.”
Lajê notervanî vat:
“Ti terbîyêde baş nêdayo lajê xo.”
Feqîrîya pîyî lajekî rê zaf giran ameyêne. Vera lajekêde qijî de çi bî ke pîyê ci wina bêçare verdayêne? Lajê notervanî şibî. Pîyî vat ke:
“To baş nêkerd, lajê mi. Eke Noter Beg tîya de bibîyêne?”
“Bawko, ti çira mecbur î? Çira?”
Pîyî vileyê xo kerd çewt û vat:
“Eke ez vatenanê înan nêkera, karê înan nêkera, mi karî ra erzenê. Bê kar ke menda, do se bibo? Ma do vêşan-têşan, perîşan bimanîme. Lajê mi, ma mehkûmê mecburîye yîme.”
“Sewbîna kar çin o, bawko?”
“Ez karêde bîn bivîna, dela vaje, çi vurîyeno ke lajê mi? Nê manenê ra yewbînan. Ha Elî Xocê, ha Xocê Elî. Yê nînan tena nameyê ci cîya yo, asayîşê înan ê teberî cîya yo, zereyê ci eynî yo.”
Vengêko qalind û hêrsin ameyêne: “Hîlmî Efendî!”
Pîyî vîst û panc qurişî dayî lajê xo û vat:
“Ti şo keye, lajê mi.”
Wexto ke lajek kuçe de rayîr ra şîyêne, bi dejo ke zereyê ci de bîyo têra, zereyê sixletîye de cehd kerdêne kesê ke mecbur ê û nêmecbur ê, înan weçînayo.
Tirkî ra açarnayox: Alî Aydin Çîçek
Çime: Yilmaz Guney, Oğluma Hikâyeler [Lajê Mi Rê Hîkayeyî], İthaki Yayınları, 2020, r. 34-38
