Rojê, ez Xarpêt de bîya. Kênaya dedê mi nêwese bîye, coka mi waşt hem aye bivînî hem kî şaîrêdê ma yê kirmancan de bêrî têlewe û roportajê bikerî.
Ez şîya taxa ma dêrsimijan, Taxa Fevzî Çakmakî. Keyeyê ma kî 9 serrî a taxe de bî. Ez ke reşta keyeyê saîrê ma, mi lew na destanê ey û yê cinîya ey ra. Ma nîştîme ro, hal-hewalê jubînî pers kerd. Dima mi ey ra destûr waşt ke ey bi kameraya telefonê xo ya qeyd bikerî. O zaf bî keyfwes û va “Tabî, ma se beno?” Kokimê ma zafane kamera-mamera ra tersenê, çike înan birîna 38î dîya. Ê vanê ma ke qesey bikerîme, dîna de çîyêdo xirabin yeno ma ser de. La no saîro delal nêtersayêne, ey bi zerrîweşî ya teklîfê min ê qeydkerdene qebul kerd û sifte kerd. No mi rê xam ame.
Mi kamera kerde ya, dest bi persan kerd. Kotî de maya xo ra bîyo, key ameyo dinya, kamcîn aşîre ra kamcîn ezbete ra yê, çi kar û gure kerdo, senî zewejîyo, çend domanê înan bîyê, çayê şîyo Almanya, kilamê xo yê kirmanckî çitur vatê? Ey pêro hurdî-hurdî mi rê vatî. Roportajê ma bi kirmanckî bî. Ge-ge ez kewtêne mabên û mi seba ke teferuat bimusî, çend persê bînî kerdêne, ge-gane kî seba ke babete zaf vila nêbo, mi mudaxele kerdêne.
Heta ê tawî, her çî rind û delal bî. La dima lajê ey ame. Juyêdo porsipî, zarek û destlerzok. Mi ra bi tirkî va “Hoş geldin” (Xeyr ameya) û keleka mi de nîşt ro. Mi sereyê xo sana ra, mi va “Hoş bulduk” (Xeyrî mîyan de be) û mi karê xo domna. Qeydê min ê vîdeoyî resabî 45 deqîqeyî. Mi va wa tenê mabên bidîme, biareşîme. Mi qeydê vîdeoyî vindarna.
Desinde lacekî mi ra va “Arkadaş, lütfen o kaydı siler misin?” (Heval, ti şîkîna ê qeydî pak bikerê?)
Mi va, “Çira?”
Va, “Ben öyle istiyorum. ben izin vermiyorum” (Ez henî wazena, ez nêverdana).
Mi va, “Mi bê destûrî nêanto ke, xora mi destpêk de apoyî ra destûr girewto.”
Ey va, “Ney, ez nêverdana. Ti ganî qeydî pak bikerê.”
Mi va, “Tede çîyêdo xirabin çin o ke!”
Ey va, “Ney!”
Mi va, “Birayê mi, de meke. Nîyade, pîyê to mordemodê xas o, şaîrodê pîl o, xeylê meseleyê kan û weşî vîrê ey de estê. Ez wazena o hona ke weş o, ci ra pers bikerî, qeyd kerî wa vîndî mebê.”
Va, “Ney!”
Mi va, “Qe nêbo, vengê ey qeyd bikerî.”
Va, “Ney!”
Mi va, “Heyran!”, va “Ney!” Mi va “Qurban!”, va “Ney!”
Mi reyê qayîtê ey kerd, zerrîya mi bîye pirrê nefretî. Mi waşt o taw tu be rîyê ey bikerî, la mi zereyê xo de xo teskîn kerd û şansê xo reyna cerebna. Mi va “Qe nêbo ez ey ra pers bikerî, binusî?” Va “Ney!”
Ey her çî bi min a da pak kerdene. Mi reyna qayîtê rîyê ey û yê pîyê ey kerd. Mi henî hîs kerd ke pî lajî ra terseno.
Mi va, “Pîyê to şaîrê ma wo, mordemodê muhîm o. Meke, nê xatirayî vîndî mebê. O ke merd, ti ax û wax kena.”
Ey va, “Bence bunlar çok önemli şeyler değil, konuşuyorsunuz işte.” (Goreyê mi, nê çîyî zaf muhîm nîyê, sima yê qesey kenê, bes o.)
Ez heybetan ver senik mendbî ke biberbî. Mi va, “Guna û xeyr-xeta vileyê to de bo!” Ez uşta ra, mi apo û cinîya ey ra xatirê xo waşt, vejîya teber. Mi dî lajek peşmerîyeno û mi ra vano “Ayağına sağlık, yine gel.” (Ninga to kemere megino, reyna bê.) Ez hîna hêrs bîya. To dî tayê mordemî estê ke ziwanê înan tim kibar o, nazik o, qeseyanê şîrinan kenê, la zerrîya înan pirrê axûyê marî yo. No kî înan ra bî. Mi qe cewabê ey nêda û ez bîna ra bîya teber.
Zerrîya mi nika kî seba ê lajekî pirrê nefretî ya. Ez tersena ke rojê o şaîrê ma yo delal bimiro, sereyê xo rono Herdê Dewrêşî, çi ke zano hemîne xo de bero a dinya. La eşkera yo ke lajo porsipî û destlerzok rew ra merdo, zerrîya ey rew ra bîya mewta la nêşîya heqîya xo. Heyfê erjanê ma û lanet be nezanîye!
Bê destûrê nuştoxî no nuşte qet cayêk de nêno weşanayene, kopya kerdene yan vurnayene.
