Nurî kî ê wendegehî de wendekar o û mamostayê xo ra kî zaf hes keno. Ey rê her roj-her roj baxçe û bostanan ra, gul û vilikan dano arê beno. Tewr rojê kî wendegehê xo ra tepya nêmaneno. Wendegehî ra kî zaf hes keno.
Mezra ke keyeyê Nurî têder o pêro baxçe yê. Têde dar û ber û gul û vilikî zaf ê. Nurî vilikê baxçeyê keyeyê xo xelesnê. Labelê qayil nîyo bê gul û çîçegan şoro mekteb. Na defa kî baxçeyê cîrananê xo ra tiraweno.
Kemal êno verê keyeyê înan ke Nurî çin o. Ge-ge zerê yew kuça de, ge-ge verê yew dêsî de gulî dest de nişeno ereba Kemalî ro. Defê, dide nîya dewam keno. Peyê cû Kemal qehrîno û Nurî ra vano:
-Naye ra dime ti ke tîya verê keyeyê xo de amade mebê, ez êdî to nêbeno wendegeh. Ti ganî (gere) verê keyeyê xo de halê amadeyî de (hazır ol) de vindê.
Nurî, rojê nîyaseno. Kemal piro gêreno (cêreno). Nat nîyadano (qayt keno), dot nîyadano Nurî çin o. Bêtesel beno û şaneno rayîrî (raye) ke şoro: Nîyadano ke Nurî hayo dêsî ser de kil da û rema. Kemal, bi lerze xo resneno Nurî û veng dano û vano:
-Vinde to bigîme (bijîme) lawooo, vinde to bigîmeee (bijîme)!
Labelê Nurî nêvindeno. Heyanî verê berê keyeyê xo remeno û verê keyeyî de “hazır ol” de vindeno. Kemal xo resneno ci û pers keno:
-Ti qey nêvineta?
Nurî vano:
-To vat her tim verê berê keyeyê xo de “hazır ol” de vinde. Ez kî amo verê berê keyeyê xo.
