Kirmanckî ziwanê panc mîlyonî yo?

Wîy Homa! Wîy Xizir! Wîy Heqo!

Eke no nufus yeno aqilê mi, sareyê xo kena mabênê di destanê xo, çimanê xo ver bi verê xo derg kena, sareyê mi zingeno, şaş û mat bena, manena. Giran bi giran sareyê xo berz kena, qayîtê rojnameyan, keyepelan, kitaban, nuşteyan, nuştoxan kena ke çi bivînî? Nê panc mîlyonî ra, ê yê ke kirmanckî nusenê, wanenê, zanenê “panc kesî” ya estê ya çîn ê! Nê panc kesî zî hewayê xo der ê. Tayêne zî bi quretîye “ez zanena-ez zanena!” vanê, tik û tenya manenê.

Xeylê waxt o ke mi romanê xo yê neweyî nuşto, henî sey bêkes, sey sewî dosyaya mi der o. Ne yewo xeyrin, ne yewo xeyraz nêvecîya ke no roman çap bibo! Emeg dana, ser o zî pere dana, la no roman hîna vinete yo. Kes mi rê pila-pile mekero, ma pêro pîya panc kes îme, juminî nas kenîme!

No halêde xirab o, wa vindo, la eke zaf kesî bi tirkî nusenê vanê “dilimize sahib çıkalım”. Şeytan vano bibe dinya, înan ser o dêm dîye.

Wa kes qayîtê qusurî mekero! Tayê kesê ke qaşo bi zonê ma ra nusenê, ê zî formalîte ra nusenê. Tayê ke zonê ma ra nuştî, gêrenê ra tirkî nusenê. Ez şima ra reyna vajî: romanê mi “Sosine û Gulîzare” ra eleqeya ke mi pawitêne, nêdîye û nê halî mi zaf da fikirnayene. Bê birêz Îsmaîl Beşîkcî qet yew kesê ke qaşo ziwanê ma ra eleqedar o, ne qal kerd ne nirxna ne kî rexne kerd. Birêz îsmaîl Beşikcî yo ke bi xo kirmanckî nêzaneno, la hesasîyetê xo ra qal kerd.

Qey kesî qal nêkerd? Çike nêwend, nêwanenê.

Ziwanê ma yê panc mîlyonî yo gelo? Wîy Homa! Wîy Xizir! Wîy Heqo! No çi hal bî şima ardo ra ma ser o? Şima kotî der ê, wendox û nuştoxê kirmanckî? Yew kes mi ra vajo “Ti hewn vînena, ziwanê ma yê panc mîlyonî nîyo!”

Ya mi nê hewnî de hasar bikerê, ya zî çare bivînê, mi raxelesnê! Gelo no hewno ez vînena, henî nîyo? Vajê “rast o, ti hewn vînena, ziwanê ma yê panc mîlyonî nîyo!”

Eke no panc mîlyon nîya rehet o, o waxt pepûk tenya mi rê biwano!