Se beno, mi berê Colemêrg!
Ju xeyrwaştox çinî bî, o sodir mi biberdêne na sûke?
Ju cinîke adir ra vecîya kewte raye, zereyê sûka Colemêrgî de vengê xo da domanan.
Kolon û kuçeyê na sûke ebe vayê nê vengî, qilêrîya asîmîlasyonî kerde binê linganê xo.
‘EM, BI ZIMANÊ XWE PERWERDETIYÊ DİXWAZİN’
‘MA, BI ZONÊ XO PERWERDE WAZENÎME’
Ju kilame ame mi vîr.
A kilame de vajîno ke ‘Biqire, wa merdena to bêveng mebo!’
Şima na alince fam kenê?
Yanî tayîne ra vano ke ‘Şima ke çîyê besenêkenê, qet ke nêbî, merdena xo bidê heşênayene.’
Of! Zereyê mordemî ebe manayêda giran, ebe mesajêde xorî veşneno.
Tenya goşdarîya kilaman mebê, şima ra ke zamet mebo, tayê vate û mesajanê înan fam bikerê.
Vinde kilamê! Ez nika ebe asparê xîyalê xorî Colemêrg der a.
No şaristan de domanî kewtê rayan, mektebê asîmîlasyonî boykot kenê.
No veng yê ma wo.
Nê domanî, yê ma!
Kamîya ma, rastîya ma, zonê ma…
Mi berê Colemêrg, ez lew binî çimanê ê domanan ra.
Sîyaset û îdeolojîyî, analîz û manalîzî yê şima bo, mi berê Colemêrg.
Veng û çimanê domananê Colemêrgî de xezna mi birqîya.
Domanan xezna mi ardê ra zon.
Mekteb û malimê asîmîlasyonî vengê ê domanan de derbe werde.
Rojeva qilêre, qanûn û manuno qefçil, lerz a.
Domanî bîyê rêz, vengê xo kerdê têmîyan, qirenê:
‘Ma, bi zonê xo perwerde wazenîme!’
No veng, na wastene bedelê hazar qatê sanik û çîrokê ‘entelan’ o.
No veng, no qirayîş raste rast ma bi xo yîme.
Mordem ke ‘raste rast’ xo ra hes mekero, ma kamî ra hes bikero?
Ez ke welatê xo de bi zonê xo perwerde mebî, manaya welatî û manaya mordemîye, manaya haştîye, manaya demokrasîye çik ê ke?
Zonê mi ke serbest mebo, zonê şarê ma ke serbest mebo, şarê ma serbest nêbeno, kes xo mexapno.
Domanê Colemêrg na rastîya giran û zelale ma ra qirenê.
Amed heşêna, çend cayan bînan a heşênayî.
Dêrsim, Çewlîg, Xarpêt, Meletî, zaf şaristananê bînan nêheşênayî.
Xençer gino mezgê tayê şaristanan û qaso entelanê ma ra, xençer!
Bêrê endî ma no xençerê zengînî zereyê xo de vecîme.
Şima qey mi kenê ‘pepûk’? Şima çira rastîya xo ra goşdarîye nêkenê?
Lomeyê mi, lomeyê zêv û jîyaran o bira!
Lomeyê mi, hesreta Seyîd Rizayî, hesreta Şêx Saydî, Ehmedê Xanî, hesreta şehîd û gerîlayan o heval!
Seba ke tirkî nêzanitêne, serxoş û berdoşê tirkan, esker û qomutanê tirkan ebe qayîş û pînan daybî pîrika mi ra.
Maya mi vera derba eskeranê tirkan de bi zonê xo qirêne, bi zonê xo berbêne…
“Ero şima ma ra çi wazenê kutikê harî?!”
“Ne diyor lan bu kadın?” (Na cinîke se vana, ero?)
“Efendi o kendine dua ediyor.” (Efendî, a xo rê duwayî kena.)
Apê mino reben binê derba dês û botê qomutanê tirkî de bi zonê xo vengê Xizirî kerdîbî.
Çekuya peyêne, vateyo peyên fekê ey de ebe zonê ma vecîyaybî.
Hey pîrê lomeyan, hesreta serran, bêrê zon!
Tarîyê şewan, gilê koyan, bêrê zon!
Bêrê zon ke wa dinya aleme û entelî lomeyê mi fam bikerê.
Bêrê zon ke bîyene û vîndîbîyena ma se raste rast girêdayê zonê ma wa, wa bêro fam kerdene.
Domananê Colemêrgî bi vengdayena Têvgera Zonê Kurdî (TZK) seba perwerdeyê zonê xo mektebê tirkan boykot kerdê, şima heşênayî?
Ma ke şima heşênayî, şima se kerdî?
Bêrê ma bi xo, kotî de beno wa bibo, mektebê tirkan boykot bikîme. Seba naye lazim nîyo ke ju partîye, ju komele qerar bigêro û lazim nîyo ke ma seba ‘emîran’ vindîme.
Zon yê ma pêrune wo.
Kamîye yê ma pêrune wa.
Qey ma seba zonê xo îcazet wazenîme?
Ma ke zonê xo bimisîme, bizanîme, qesî bikîme, dewleta tirke çik a ke?
Domananê Colemêrgî seba zonê xo nûmayîş viraştî, no heq seke bê munaqaşa û bê ‘lam-cîm’ heqê dinya aleme wo, qey heqê ma mebo?
Yanî vateyê mino kilmekî o wo ke ma ke biwazîme, şikînîme zonê xo bimisîme, bizanîme, qesî bikîme, biwanîme, binusîme.
Eke ma naye bikîme, karê înkar û asîmîlasyonê dewleta tirke xo bi xo qedîno.
Şima kotî der ê?
Dêrsimijî, çewlîgijî, palîyîjî, xarpêtijî, meletîjî, gimgimijî erzinganijî…
Biqirê, wa merdena şima bêveng mebo.
Zê domananê Colemêrgî biqîrê.
Biqirê, wa bizanê na dinya de ju şaro ke hîna zon û kamîya xo qedexe wo, esto.
Îlhamî Sertkaya
