Dişmen û Mixenet

Dişmenîye û mixenetîye, tarîxê welat û şarê ma de zaf derg û zaf tewîr ê. Welat û şaro ke binê bandure der ê, sêneyê ê welat û şarî ser o nê di çekuyî benê qederê înan. 

Qehremanîye û mixenetîye…

Ti mecbur manena qehreman be, ti mecbur manena rastê mixenetîye bibe. La qehremanîye karê her kesî nîyo. Mixenetîye zî karê her kesî nîyo. Mixenetîye ke çin bîyêne, qehreman bîyene zî hewca nêbîyêne. Dişmen ke çin bo, mixenetîye zî çin a. Çimeyê mixenetîye dişmen o, koka xo o ca der a, zelal nîyo, tarî yo, bêwîjdan û bêheysîyet o, tersonek o, coka zaf zalim o.

Mixenet û mixenetîye ge-ge to ra huyîno, sey dost aseno, leweyê to der o, axû yo kewto nona to, ti nêzana. Mixenet duristîya qehremanan zaneno, jîhatîye û xûyê qehremanan nas keno, coka rîyê xoyo qefçil û gonîwerî tersan ra nimneno. Mixenet bi ju destê xo gule to rê derg keno, bi desto bîn xençer dano to ra. Rayberî, Alîşêr û Zerîfa Xanime rê nîya kerdîbî. Qasimî, Şêx Saîdî rê nîya kerdîbî. Mixenetî risqê xo gonîya qehremanan ra vecenê.

Ge-ge mixenetan ra hesab persîno, ge-ge zî kerdena înan înan rê manena, çi heyf! Çi ke ke mixenetîye henî xorî ke ge-ge serrî vîyarînê nasînê, ge-ge merdena mixenetî ra dime planbazî bi xo eşkera bena. Merdena mixenetî ra dime, ma ra o waxt tenya tukerdena mezela înan manena. Weşîye de rezîl bîyene, xemê mixenetî nêbî ke merdene ra dime tukerdene xem bibo seba înan. Şima kotî der ê, mixenet o ca der o. Çi ke şima cayo ke şîyê, seba keyfê xo ney, seba karê xo, seba dawa xo, seba derd û merezê şarê xo şîyê.

Mixenetî na ray Parîs de kerdenê xo kerdî. Gonîya hîrê cinîyanê kurdan Parîs de rişnay. Şermezar kerdene kewta para ma. Şîn û şîwan kewtî para ma.

Biberbe welato bindest, biberbe! Hîrê mezelê bînî sêneyê xo de rake, hîrê kênekê to, hîrê heskerdoxê to, hîrê sewdalîyê to, hîrê xezalê to yê ke reng û vengê to dinya ra wesênenê, ebe hesreta to verba to yenê. Gonîya înan a ke Parîs de rişîya, serê rîyê to yê derdin û merezî ra tanîya xo bêveng vila kerde. A gonî, ê çimî, ê sareyî, ê destî, ê kincî, ê dêsî, ê keyberî, a masa, ê kaxetî, ê qelemî bejna înan ser o be. Ju persa girs û bêvenge vengê xo emanetê to kerd, welat! Wayîrê emanetê giranî, welat! Domanê to yê qehremanî ke mebîyêne, reng û vengê to nika qedîyabî. Seba ke reng û vengê to, kamîye û nameyê to na dinya de meqedîyo, gonîya ma kotî de nêrişîya ke? Zîndanê Amedî de, koyê Çewligî de, kolan û kuçanê şehîr û sûkan de, welatanê xeriban de, dûrî de, nêzdî de, Parîs de…

Seba domanê to sîndorê dûrî û nêzdî, sîndorê welatan nêmendo. Qehremananê to sîndorî dirnay, şiknay. Nika ju veng Parîs de berz bîyo verba to, qîreno, vano, “SAKÎNA”! Sakîna, nameyê di cinîyanê bînan ebe gonîya tarîxê welatî neqişna, verba bêwîjdanîye wesêna, qîra va, “FÎDANE! LEYLA!”

SAKÎNA. Zerîf Xanim û Beşer xanima hemdemî bîye ke mi reyê Çewlig de dîbî. Bejna xoya barîye ra çimê xo de qayîtkerdena tariqa jîhat û qehremanîya cinîyanê welatî biriqîyêne.

SAKÎNA. Kam goreyê xo se tarîf keno, pesêneno bipesêno. Hesabanê qijkeken ra dûrî, zereyê xo de eşqê serbestîya welatî estbî. Mixenetan seba nê eşqê zereyê aye waşt vengê aye bibirno.

SAKÎNA. Rastîya ma wa direbetine, kamîya ma wa ke Leyla Qasiman ra nata tarîxê sareberzkerdena cinîyanê welatê ma bîye.

SAKÎNA. Ju kilama derg a ke ebe hazar û ju miqaman û vengan xo şewqat û germîya mayan ra suzna, nameyê xo verba Celadê zîndanê Amedî ra, ebe lanet ardene nêqişna. Dês û asinê zindanî, keyber û betonê tengî aye rind nas kerdêne.

SAKÎNA. Mektubê ke zîndanê Amedî de ebe çekuyanê sareberzkerdene dêsan ra, tarîye hucreyan ra vila bîyêne, ê çekuyê zerbelekî bîye.

A roja Çewligî, a bêvengîya ke mabênê ma de bi “xatir û prensîbê” sîyasetî bimano zî, tanîya tîja hamnanî şahîdê ma bo ke zereyê ma, waştena ma, dawa ma pîya û ju bî, delala Dêrsimî!

SAKÎNA! Ti nika şîya ha!

Ez verê şîyena to Fîdan û Leyla ra ebe hurmet vindena, bi kamîye û zonê to nusena, nusena wayê!

Qesasê to, ruhê to der o. O ruhê to wo ke ma rê mendo û maneno.