Ge-ge nas û dostî mi ra pers kenê ke ez qey nênusena. Nê nas û dostan ra tayêne bi tirkî mi ra pers kenê. Ez zî tayêne ra cewab dana ke çi binusî, tirkî ya kirmanckî?
Tayê vanê, “Seba ke ma kirmanckî fam nêkenîme, tirkî binuse.”
Tayê vanê, “Ma kirmanckî rind fam mekîme zî, wa bo kirmanckî binuse.”
Tayê vanê, “Îlam ke kirmanckî binuse, ti kirmanckî zaf weş û zelal nusena.”
Waxto ke ez nê cewaban wanena, reyna fam kena ke wendoxê ma hîna muhîmîya zonê ma fam nêkerde. Ez zî muhimîya zonî ser o êndî bêzar û eciz bîya ke nêwazena qal bikerî.
Mi zaf qal kerd.
Zon tenya nuştene, wendene, qisey kerdene ney, bîyene û vîndîbîyena yew miletî, yew şarî ya. Vakur zaf bîyo asîmîle, zaf! Şima zanenê ez çi ra tersena? Kobanî ya ke pêroyê xo kurdkî qisey keno, nê herbî ra tepîya eleqedarê xo bi vakurî bîyo zêde – ez tersena ke vakur asîmîlasyonê xo uca de zî vila bikero. Vakur de hema pêro sîyasetmedarê kurdan ge-ge ke bi tirkî qalê “wayîrvecîyena zon û kamîye kênê” zî, zur o! Eke zur nêbîyêne, ê bi xo zî zonê xo zanitêne, musêne. Partîyê kurdê vakurî, rojnameyanê înan de çiqas kurdkî esta? Mabênê înan de çend kesî kurdkî qisey kenê? Weçînitiş de, meydanan de qet kesî bi kurdkî nutuqan eştî? Ge-ge ke tayê cayan de afîşan ser o yew cumleya kurmanckî-zazakî nusîna zî (kes qayîtê qusurî mekero), seba hesabê sîyasetê xo yê qijkekî naye kenê. La zon karê hesabanê qijkekan nîyo.
Na, ver bi qedîyayîşî şîyen a! Qedîyayîş, bêveng o! Mekerê! Heyf o, guna wo!
Ez şima ra qet qalê sîyasetî mekerî. Mi ra ge-ge zî pers kenê ke fikrê mi weçînitiş ser o çik o. Ez zî înan ra vana ke “Parlamento û wekîl bîyene, Ankara, baraj û garaj sareyê şima boro, zonê mi qedîno, zonê mi!” Çi baraj û garajê şima wo?
Naye rind bizanê ke xemê wayîrê planê entegrasyonî nîyo ke zonê ma ver bi qedîyayîşî şono. Xora eşkera naye vanê “Turkîyelilleşme”!
Derdo giran! “Turkîyelîleşme”
Qedîyayîşo Bêveng! “Entegrasyon”
O bîn pêro atmasyon o, atmasyon! Şima bawer nêkenê? Şima û keyfê xo!
Yew partîye, yew kes ke zonê xo mezano, zonê xo ra menuso, mewano, qisey mekero, “Kurdîstanîya” înan ra ez se bawer bikerî? Welatperwerîya înan ra ez se înam bikerî? Yew nasê mi yo hewlêrij ebe kurkdîya xo ya kîbare rojê mi ra va ke “Ez hatim Ewropa, nawa kurdên me yên bakur de çend mehe mam, bi Xwadê hatim sînora asîmîlasyonê! Wana hemû tenê tirkî dipeyîvin.” Yanî, “Ez ameya Ewropa, mabênê kurdanê ma yê vakurî de çend aşmî menda, willayî ez ameya sînorê asîmîlasyonî! Nê pêro tenya tirkî qisey kenê.”
Dime ra zî mi ra pers kerd. “Gelo çuma?” (Gelo çira?) De mi goreyê xo cewabê xo dabî ci, nika zî şima nê cewabî bidê:
Gelo qey?
Ez reyna naye vajî, kamê ke zonê ma ra hesasîyetê xo çin ê, piştî ci medê. Ne sîyaset de ne zî weçînitiş de! Ebe zonê asîmîlasyonî Kurdîstan nêbeno!
Xo mexapnîme!
Gonîya mi de qelama destê to ra keko Îlhamî. Ez kî vana “Îlam ke kirmanckî, kirmanckî, kirmanckî binuse, to derdê ma bi kirmanckî zaf rind ana re ziwan. Qelema destê to ra ke me bo, kirmanckî sêy maneno, vile çewt û bê kes maneno…”
Ti weş be Wusên bira. Hesasîyetê to, nusneyê to, seba Kirmanckî , biqîmet o.