Erzingan de dera Avdelîzî ra zu (yew) mordem (merdim) beno. Laqaba (naznameyê) xo Taralay bîyo. Şîyo Almanya de xeylê serran gurîyo. Axir bîyo kokim, amo Îstanbul de weşîya xo rameno.
Maya cinîka nê mordemî (vistewrîya xo) de tayê laze bîya. Pîyê kalikê na cinîke, domanê lazû bîyo. Çitur ke bîyo, layek raya xo şaş kerdo vîndî bîyo. Avdelîzî ra zu mêrik nê layek vîneno, beno dewa xo. Lacê mêrikî kî nêbîyo. Mêrik layek keno girs, çênaya xo de zewecneno. Sulala nê layekî ra vatê “lazoğulları” (lacê lazan)”. Tabî kî nê kî benê kirmanc, benê elewî.
Ge-gane kî sono (şono) welatê xo Erzingan de maneno. Nê mêrikî kî nasnameya xo zaf rew înkar kerdo. Nasnameya xo ra visîyo, zeleqîyo nasnameya tirkû.
Taralay hetê ra kî mordemo zaf girgit bîyo. Ponc (panc) quruşê xo ra canê xo vecîno. Halê xo rind o, dewlemend o, zengîn o, labelê onca (ancîya) kî key ke qewa de nişeno ro, kes ra zu çay ismarlamiş nêkeno. Qenderbe beklemiş keno kî mordemê ke feqîr ê, ê ney ra çay ismarlamiş kerê.
Wa Taralay zu serre onca sono welatê xo Erzingan. Zu çê (keye) viraşto. Çê ra tenê malzemeyû lazim beno. Çêber (Keyber) û dolabe gerek biviracêne. Sono Erzingan ke marangoz ra çîyû biherîno. No tabî heşîya pê ke wayîrê marangozû laz o. No dikan vîneno, kuno (keweno) zere. Sifto verên, xo danê nas kerdene. Wayîrê dikanî pers keno: “Ti kamcîne dewe ra ya, apo?” O kî nameyê dewa xo vano. Wayîrê dikanî vano: “Ha, a dewe de kirmancû ciwînê, ti kî kirmanc a, Apo.” Tabî Taralay wazeno ke çîyû ucuz (erjan) biherîno. Mêrikî ra vano “Ma a dewe ra yîme, hama ma kirmanc nîme, ma laz îme.” Ey ra dime sanika cinîya xo vurneno, xo ser vano. Vatena xo ra dima, piroşina lazî, ey ra dima kî malzeme wazeno. Malzemayanê xo cêno sono.
Hema-hema zu asme kuno ara (mabên). Zu derezayê Taralayî kî bîyo. Labelê zaf wayîrê nasnameya kirmancîye bîyo. No kî amo ke marangoz ra çîyû biherîno. No kî xo şinasneno, vano: “Ez falan dewe ra yo”. Na fay lazî kî vanê: “Zu apo kokim dewa sima ra ama, labelê o ma ra bîyo. Nameyê xo kî Taralay bî.”
Çitur ke nîya vano, derezayê Taralayî şaş beno, maneno. Ey ra dima vano: “O apê min o, o tenê kokim o, no her çî keno têwerte, ey de Alzeimer esto, her çî xo vir ra keno. O kî zê (sey) mi kirmanc o, hem kî kirmanco xas o.”
Na fay, lazî şaş kenê, ey ra dime vanê: “E, ma se kerd, ma vat ke mordemê ma yo. Ey ra çîyû tenê paha rotî. Ma mordemanê xo ra yê dewlemendan ra çîyû nepaha roşenîme kî hetê ra kî zu ardim bo, zu baxiş bo. Henî ke dikanê ma wertê şarê binû de pawun de bimano. Ma pişt danîme zubînî (yewbînî). Eke ma bizanitêne ke o kirmanc o, ma tenê ucuz rotêne.”
Verdo Nemerem
