Ez vengê bêvengîye ra hes kena. A bêvengîya ke dima venganê qefelîyayen de xo azna vengê neweyan vetene. Dima na bêvengîye de vengê neweyî vecînê.
Na bêvengîye zê trena vineteya ke seba ke raywanan biresno cayanê xo, sûkan de, şehran de, dewan de, keyeyan de vila bikero.
Na bêvengîye ko yê ke tarî de vinete yê û nêasenê, seba ke biasê, roştîya roje ra pawenê.
Na bêvengîye zê şew a, vengê ke roje de peyda bîyê, sixletîye ra vecîyê, qefelîyê.
Na zê bêvengîya bê peynîye, zê bêvengîya awa golan nîya.
Na zê bêvengîya awa çeman a ke qulxaneyê masuyan de, seba masuyê neweyan tayê pawena, sixletîya masuyan ra dime, reyna herekîna.
Waxto ke herekîna, dilopê ke ci ra visînê, qedînê. Ê dilopî helînê, benê zuya, qîymetê xo nêmaneno.
Tayê însanî zî zê na dilop ê. Herekîyayê rastîya xo ra visînê, qedînê. Êyê ke zonê xo estê, zonê xo qisey nêkenê, zê nê dilopan ê.
Qedîyê.
Ez qalê na bêvengîya ke qedîya, endî ci ra veng-vaj nêvecîno, nêkena. Ez na bêvengîye ra hes nêkena, çike na bêvengîye nîya, no qedîyayîş o.
Nêweşî nêweşxane de benê tedawî, benê weş. Nêweşîya ke bêderman bo, nêweşî mirenê. Merdena zaf xirabe na wa ke dermanê nêweşîya xo esto, la derman nêkenê, tedawî nêbenê.
Na merdena zaf xirab a.
Zonê însanî esto, însan ke zonê xo nêmuseno, qisey nêkeno, zê nê nêweşan o. Ê nêweşê ke dermanê xo estê, la xo derman nêkenê.
Û mirenê, qedînê.
Bi zanayîş qedînê, ver bi çiman de qedînê. Çike asîmîlasyonî înan ruh ra, mezg ra teslîm girewtê.
La çîyo ke mi ra zaf ecêb o, nê kesî qalê “dermanê asîmîlasyonî” kenê, ê bi xo zî xo derman nêkenê.
Se kenê? Bi zonê asîmîlasyonî pila-pile kenê.
Tew!
Gulê memire, wisar yeno!
