Çand serrî ra dime ma bixeyr dî, bawo! Ma bixeyr dî, Gestemerdeya min a bêkese, ma bixeyr dî! Ez ama bawo, ez ama. Ez bi hesreta xo, ez bi bîrîya xo ama. Destê xo bide mi ez kelê xo bibirnî, bawo. Ti kî çîyê vace mi ra, ma se beno bawo? Ti nika mi ra “ti xeyr ama, laco” nêvana? Ez zana emser çimê to ray û dirban de bî, helbet mi kî waşt bêrî to bivînî, la nasîb nêbî, bawo. Qusurê mi de nîyamede, ez gunekar a, bawo. Ma mi çi zana merdene nîya nêzdî der a.
Dewranê dinya ma ne to ra ne kî dewranê to ra xeyr dî. To her juyê ma na re cayê. Der û cîranê ma, way û birayê ma, hevalê ma, dewijê ma, qomê ma ju bi ju û juver bi juver ma ra fîştî dûrî. To ma henî vîştîme dûrî ke hetanî ke bîyîme xerîbê welatê xo, hetanî ke bîyîme xerîbê zonê xo, hetanî ke bîyîme xerîbê cîranê xo, hetanî ke bîyîme xerîbê qomê xo, hetanî ke bîyîme xerîbê dewa xo…
Gestemerdeya min a bêkese, ez ke nika pers kerî vacî: Kanê der û cîranê ma? Kanê qomê ma? Kanê hevalê ma? Kanê wa û birayê ma? Kanê Ap Îbrahîm, kanê Ap Wusên, kanê Xalika Gulîzare, kanê Xalika Axçîke, ê ma kanê Ap Mîrzalî? To dî Apê Mîrzalî kî koç kerd û şî. Ma na reyê dore kam der a? Gelo to çi cewab dana nê persanê mi? Nê persanê mi rê cewabê to esto, ya çin o? Heya, ez zana ke cewabê to kî çin o. Ne xo bixapne ne kî mi bixapne. Wulle bêkesîya to rê kezeba mi bena lete-lete. Wulle bêkesîya to rê berbena, zîbena û nalena. Naye rind bizane ke teyr û tur bêvengîya to rê, pepûk kî bêkesîya to rê waneno.
Gestemerdeya min a bêkese, hela vace mi ra vace kanta şîyê nê cîranê ma? Ewro bêkesîye re înat çê bi çê cêra, la seba heqî mi ser o çêberê nêbî ra. Kesî mi ra nêvat, bê zere û şuşê çayê ma bişimê. Kesî mi ra nêvat, ti xeyr ama. Kesî tewr nêvat, ti kam a û to rê çi cêrena? Wulle, çê bi çê, şêmige bi şêmige, berteng bi berteng cêra, çi heyf ke ax û waxe kerdene ra dot mi dest ra çîye nêamêne.
Rêç û rayî kî êndî bîyê vîndî. Kes nêmendo, çêberî kîlit, camî şîş kerdê û şîyê. Dewe bavokê xan û xirabî verda û şîyê. Nê cayan de ti vanê belkî hukm xan û xirabî dest der o. Vengê domanan, vengê azab û xortan nêno. Nê cayan de êndî domanî ne kuklî, ne bire, ne do-do, ne goge, ne kî mîya qere kay kenê. Na bêvengîye û bêkesîye de ters kuno zereyê mordemî. Fekê mi ra “hey wax û hey leminê dayê” vatene ra dot çîyê nêno vatene. Kezeba mi bena lete-lete, la se bîkeri kî êndî bêfayde wo.
Heya, Gestemerdeya min a bêkese, to dî pîyê mi kî koç kerd û şî. Ezo reben, ezo bê may û bê pî, na rey sereyê xo bicêrî kanta şorî? Xerîbîye de menda oncîya bê may û bê pî. Pepûk halê ma rê, roje bi roje goristan de mezelî benê zêde, merdene veng kerdo berz, ne merhamet ne kî şefqat zana.
Heya bawo, ewro rojan ra poncşeme wo û rojêda fîraz û bimbarek a. Saeta hawtine rê des û ponc deqeyî vêrenê. Tijîya şodirî rewna nûr û şewle do, nûr û şewleyê xo bi merhamet her cayê hard û asmênî ra juwane kerdo vila. Çimê to wa pey de memano, bawo. Herçiqas ke vacê “wesêtê merdan merdan de şona” kî, wesêtê to, nasîhatê to juyê bi juyê amê ca. Reya verên a ke ma heşt way û birayî huzurê to de ameyîme têlewe. Heqa xo rê ma helal ke bawo, heqa ma kî ere to helal û weş bo!
To rê oxir bo bawo, to rê oxir bo! Cayê to werteyê gul û nûrî de bo!
