Rojan ra roja mi

Ez ge-ge seba xo roje cîya kena.

A roje arasîna, ne kar ne xebat ne wendene ne nuştene. Mabênê kar û binê barê xebatan ra vecîna, sareyê xo gêna şona. Ne sîyaset ne edebîyat ne qehr ne qotik.

Telefonê xo birnena, keberê zereyê xo rojeve ra kilît kena, sixletîya şehr û sûkan ra vecîna, kotî ke fireqet o, ver bi ucayî şona. Rastê daran, birran, hêgayan, mergan bena vindena, ronişena, çimê xo ver bi asmênî berz kena, tîja ke bibo, qayîtê birqinîya tîje kena. O waxt rind, zelal fikirîna. Vîyarteyî yenê verê çimanê mi, hal û merhaleyê tewir bi tewirî benê meymanê xeyalê mi.

Ez nêqîrena.

Wazena çîyê rind û rindekan bifikirî, qewetê xo newe bikerî, xeyalanê xo bixemilnî. Ez wazena xo ra hes bikerî, xelatê bidî xo. Binê fikranê xas û rindekan de xafil de zereyê mi de yew veng vejîno, wazena ê vengî biqîrî. Dime ra yeno mi vîr ke ez ê veng û vateyî xeylê qîra. O waxt xo bi xo vana ke xo meqefelne, meqîre. Her kes rind û rindekîye goreyê aqilê xo zaneno.

Ez nêqîrena.

Ez êndî “ziwan ke biqedîyo, o şar zî qedîno” nêvana.

Ez êndî “bîyena û vîndîbîyena ma girêdayeyê ziwanî yo” nêvana.

Ez êndî “Dewleta tirke ebe top û tufangan ney, la mumkun o ke ebe ziwanê xo, ebe entegrasyon û asîmîlasyonê xo ma biqedêno” nêvana.

Ez êndî “waştiş zaf muhîm nîyo, pratîk, viraşte ke mebo, qîymetê waştiş û teorîyan çin o” nêvana

Ez êndî bi tirkî “dil û kulturumize sahip çixalım yoldaşlar û hevaller” ke vanê, la ê bi xo ziwanê xo nêmusenê, nêwazenê bimusê, qalê zur û leqa înan nêkena, nêvana

La ez êndî çîyêde bîn nêvana. “Mebê qedayê sîyasetê xapokî, sareyê xo medajnê, şima bedel danê, Sezaî û Mezaîyê tirkan sayeya şima de benê wekîl, emegê şima rê heyf o” nêvana.

Şima roja min a ke mi seba xo cîya kerda ke ez biarasîyî, vînenê? Ez xuya xo de, nêxelesîna ra! Oxro ke mi waşt ez qalê roja xo bikerî. Ancîna kilmek qal bikerî, seba xatirê roja xo.

ez xuya xo de nêxelesîna ra!

Yew dergûş mabênê may û pîyî de masa ser o ronişte bî. Çimê xo yê sîyayî ver bi mi çarnayî. Ez çend metreyî dûrî de ronişte ya. Çi ke mi ra dîyo, dergûşî çimê xo mi ra nêvisnêne. Nê halî bala may û pîyî zî antbîye, înan zî qayîtê mi kerd, bi zerrîya weşe huyêne. Mi waşt ke ez şorî ey ra hes bikerî, lew bikerî, la ma yewbînî nas nêkerdêne. Axir pî bi ziwanê hollandkî mi ra pers kerd:

– Şima nê cayan de manenê?

– Zaf dûrî nîyo keyeyê mi.

Dergûşî waşt ke masa de ver bi mi sey teyre fir bido. Mi pîyî ra pers kerd:

– Gelo bi destûrê şima, ez şikîna tayê nê paşayê qijkekî ra hes bikerî?

– Helbet.

Ez ravasta, masa ra bîya nêzdî. Mi sareyê xo ver bi “nê paşayê qijkekî” çewt kerd, destê xo ver bi destê ey derg kerd, “ma bi xeyr paşa” va.

Paşayê mi destê mi girewt, qayîtê ci kerd, da piro. Ma huyayîme. Mi înan ra sipas kerd û ez dûrî kewta. Destê dergûşî henî nerm, henî germ bî ke… Sey yew roman, sey yew şîîre bîye, şima fam kenê?

N.B.: Seba eleqedarî û heskerdoxanê ziwanê ma, ez vajî romanê min o peyên rew ra qedîyo. Nika leweyê wey hevalê min ê hêcayî de redakte beno. Çi waxt qedîno, çi waxt çap beno, ez nêzanena.