Ez o taw ses serrî bîya. Ma dewadê Xozatî de weşîya xo ramitêne. Ez û waya mi, ma domanîya xo de may û pîyê xo ra zafêr pîrika xo ser o hec bîme, ma aye ra nêvişîyêne. Keyeyê ma sixletîye bî. Maya ma kî axirî zê ma domane bîye û veyvikîye kerdêne. Ma maye nêzanitêne, pîrika xo zanitêne. A bişîyêne kotî, ma zê dimoçî aye dime ra bîme. A şîyêne verê malî şiwanîye kerdêne, ma leyê aye de bîme, ci rê mal çarnêne. A şîyêne kolî dayêne arê ardêne, min û waya xo kî tey pezikî derze kerdêne. A şîyêne juyêna dewe meymanîye, ma berbêne, ma kî bîyêne meyman.
O wext dewî hende nikayî rehet nêbîyî. Yê zafê keyeyan serê banî çatî nêbî, herre bî. Owike zereyê keyeyan de çîn bîye. Dewa ma de di-hîrê cayan de hênî estbîyî, la hem awa înan kêmî bîye hem kî ê viraştî nêbîyî. Zafane ma şîyêne bîdonan a ê hênîyan ra awe kirişnêne ardêne. Seba ke awa înan kêmî bîye, heta ke bîdonê ma bîyêne pîrr, ma êndî taciz bîyêne. Pîlanê ma awa serdine vatêne, zobîna tabayê nêvatêne.
Rojadê hamnanî ya germe bîye. Peroj pîrika mi mi ra va “Lacê mi nêsono mi rê Hênîyê Qicî ra tenê owika serdine nêano?” Seba ke germê hamnanî û yê perojî nîştîbî pêser, mi nêwaştêne şêrî. Mi va “Ez teyna nêson.” Aye xuya mi zanitêne, coka na rey waya mi ra va “Kênaya min a rindeke nika deqê de sona, mi rê firrê owika serdine ana. Henî nîyo?” Waya mi zî gêre ra aye ser, va “Nenê, kutikê çêyê Kenanê Birayî esto, ercîno mi. Ez terson.” Teselîya aye ke ma ra kute, aye bîdonî kerdî xo dest û kute raya Hênîyê Qicî. Ma a caran bê ma şîkîna şêro cayê? Ma kî zê çêlikanê pisînge kewtîme aye dima.
Hênîyo Qic hetê mezraya Xeliqan de, fekê ju dereyî de bî. Viraşte nêbî, dewijan çalê kinitebî, awe hêdî-hêdî amêne, bîyêne gole. Awa xo hende serdine bîye ke merdimî ke şimite, didananê merdimî halên bîyêne. Derûdorê xo bi daranê vîyal û qawaxan a seke çepernaybî. Coka tîje zaf nêguretêne. Germê perojî ver der û cîran pêro ancîyaybî keyeyanê xo, qulêdê Heqî teber ra çîne bî. Ma kîşta baxçeyê Silî ra vêrdîme ra, axbînî ro şîme. Mabênê axbîn û hênîyî de “mamuxî” estbîy. Ma seba mamuxan veşten a pîrika xo ra vêrdîme ra, tayê mamuxê tirşê zê axûyî kerdî û werdî. Êndî wexto ke pîrika ma ameye reşte ma, reyna kutîme rêçe û ver bi hênîyî çîv da.
Tam a vîste de, mi o çîyo ke heta nika caran mi vîrî ra nêşîyo dî. Mi dî kênekadê fîstansipîya porderga warwaye, Hênîyê Qicî ver o vinderta, ma ro seyr kena. Aye seke ma dîyîme, xo eşt çala hênîyî û binê hakokoyî (kemera hênîyî) ra vîndî bîye şîye. Ez mat mendbîya. Ez ke heşîya xo, pîrika mi milmilnêne “Bisimlayî, bisimlayî, Ya Xizir!”. A bîbî kelebermîye, hurik-murikê dormeyê hênîyî kerdêne pak. Rew-rew keleyê xo kemera hênîyî ra birnêne. Waya mi kî tersabî, çimê aye bîbî beloqî. Xof nîştîbî ma ro. Aye bi vengêdê lerzokî va “Bira, o çik bî?”
Xafil de vengê camêrdêkî ez nê hewnî ra werezno ra. Mi dî derezayê kalikê mi Hesê Kekoyî veng dano: “Veyvê! Erê veyvê! Erê to dîye? N’erê to a dîye, nêdîye?” Pîrika mi reyna dest bi berbisî kerd, bi zor a veng fît xo: “Ya bira, ya!” Seke reşt ma, bi heyecan dest bi qeseyî kerd. Helkejîyêne: “Ez amo ke mayîne biancî şuye, mi dî heywane têsan a. Mi va bîyarî hênîyî ser wa awe boro. Pîyê min ê rametî tim vatêne milaketa nê hênîyî çênekadê azêb a, ma huyêne. Dema raşt bîyo. Hey ya Heqo Teala Hezîretê Elî!” Pîrika mi guçikê leçega xo ya çimê xo esternayî û va “Ez şêrî keye, nîyaz pocî, san de bîyarî. Tenê çile-mileyan kî cifîme. Ez qurbanê rahma ey bî!”
Mi kî çuyê guretbî destê xo, mi kerdêne qulika hênîyî ke wa a kêneke zereyê hênîyî ra bivecîyo. Mi zereyê xo de fikirîyêne “Tirêm (gelo) a çiton kewte na qulike?” Ez bi vengê pîrika xo ya tîlê serê xo bîya “Oxiro! Sebê! Bêrê mi resê!” Ma reyna zê verekanê sawîyan kewtîme aye dima. Ma ke reştîme ci, destê juyî de mi guret yê bînî de waya mi girewt. Mi va “Nenê, a senê zereyê a qulike de manena? Seba ke lambaya aye çin a, ti wazena çileyan bivirazê?” A huyaye û va “Ma ke çileyan mefîme ci, nîyaz mepocîmê mîyarîme, a ma ra miradîna. O wext ma caverdena sona, awa ma kî ancîna bena ziwa.” A roje ra pey heta nika, ez çi taw bişîyêne ê hênîyî ser, xofê a kêneka azêbe zerrîya mi de bî. Mi ke destê xo dergê a golike kerdêne ke awe bişimî, mi vatêne qey a do bajîyê mi ro bo, mi bianco zereyê hênîyî.
Par nê pêrar, ez hamnanî ancîna dewe de bîya, hetê hênîyî ser şîya. Ez şîya ke aye ra vajî, êndî to ra nêtersena ez. Dewê ma ameyî veşnayene, welatê ma bîyo talan. Şaristananê xerîban de xirabîya ke nêbîye, ma dîye. Mino ke ci ra bivatêne mi fam kerdo ke keso tewr peyêno ke ganî ez ci ra bitersî, ti ya, la a çîne bîye. A kî şîbî. Hênîyê Qicî ra vengê awe û boya honikîye nêameyêne. Palax û pusê zerdî rê bîbî doşege.
Ez nîşta ro, îştîrî çimanê mi ra war bîyî, ameyî. Tenya mordemî ney, milaketî kî welatî ra şîyê. Êndî no bajar bîyo paytextê tenyayîye. Mi waşt ke vajî keyeyê înan biveşo ke înan ma bêwar, ti tenya û zar verdayî. Mi zî waşt zê aye û zê pîrika xo, xo binê herre kerî. Mi kî waşt zê înan herra welatê xo de vîndî bî…
