Ma bixeyr dî, dayê!

Ewro rojan ra des û çarê temmuz o. A roja ke mi re bîbî zehr û ziqim, a roja ke dinya mi ser o bîbî teng û tarîye, a roja ke dinya mi re bîbî zindan, a roja ke hêş û aqilê mi mi ra guretbî, a roja ke vile re mi bîbî çewt û dest û pay re mi şikîyaybî, na roje a roj a. Yanî, roja min a sîya ya.

Hîris û ponc serran ra dime ma bixeyr dî, dayê!

Welatêde xerîb ra, welatêde zaf dûrî ra to re nusena. Welato ke can û cîgerê mi werdê, welato ke roj û tîjîya xo çin a, welato ke bîna mi tey nêna, welato ke ci ra aciz û bêzar bîya, welato ke ez der û cîran ra, heval û hogir ra fîşta dûrî, welato ke ez kêla mezela to ra fîşta dûrî, ez ê welatî ra to re nusena, dayê. Şîyena to ra dime ma kî bîyîme xerîbê welatê xo. Bîrîye û hesretan ver, coka mi kî nameyê tornê to “Welat” na pira.

De vace dayê, ez gerre û gazîyê xo kamî de kerî? Ez nê zereyê xo kamî rê rokerî? Ez na hesreta xo kamî de pare kerî? Wurze, dayê wurze, sare berz ke û goş ra mi ser ne.  Çîyê ke ez to ra vacî henî zaf ê ke nêzana ke kotî ra, se dest bi vatena xo bikerî. Kes nêzano hîris û ponc serrî bê to se derbaz bîyî û se vêrdî ra? Ju ez zana, ju kî ez zana, dayê.

Çîyo ke tewr zêde zereyê mi werdo û zereyê mi de kul girê do, to zana çik o, dayê? Hîris û ponc serrî yo ke “dayê” vatene rê hesret menda. Hela wurze, dayê wurze, ez bi hesreta xo to ra “dayê” vacî, to kî mi ra “berxo” vace. Ez bi hesreta xu ya hîris û ponc serran dest-linganê to paç kerî û to kî virane mi ra fîye, destê mi ra bice û leweyê sirota mi ra ne, ez kî bizanî ke no hewn nîyo, dayê.

Şîyena to ra dime ma serraştîya xo nêdîye. Ma çi dî, çi nêdî, dayê?

To zana, ez çand rey gina war o, çand rey to dime berba, çand rey raya to pêmite, çand rey tenge de, çand şewî bêhewn menda…? Kesî destê xo dergê mi nêkerd… Mi dejê xo zereyê xo de, zereyê xo lapa destê xo de pêmit, dayê. Leweyê tayê çîyan de waroginayena mi, bêhewn mendena mi, bêkes mendena mi, tenge de mendena mi… qet tewr çîyê nîya. Hela bê qatî be ke dinya bîya zê sacîya sûre. Çerxê dinya kewto zaliman dest. Zalimî zulm kenê, dayê. Wa xwezîla ke ma nê rojî nêdîyêne.

Waxt waxtê zulmkaran o. Waxt waxtê bêbextan o… Qet qalê dem û waxtê nê zemanî  meke. Zeman zaf xirab o, dayê! Bêbext û bêwijdanan dinya zaf kerda qilêrine, zaf… Zulm vareno, adir vareno, tofan vareno…  Bêbext û bêwijdanan dîn û îmanê xo eşto, bi nameyê heqî feqîr û fuqareyî ser o zulm kenê…  Hardê dewrêşî ra boya gonî û goneşîrî yena, boya barutî yena, dayê.

Ewro mi waşt ke to de zaf çîyan pare kerî, dayê. Ewro mi waşt ke hal û waxtê xo ra qesey bikerî, der û cîranî ra, heval û hogirî ra, nas û dostî ra, dewe ra, Koyê Bîngolî ra, bêrîya malî ra, pî û birayê xo ra… qesey bikerî. La bê qatî be ke na rindekîye ra ewro nêşîkîna çîyê qesey bikerî. Çunke nê bîyayîş û weqetê ke çimanê ma ver de ceyîran kenê, raştî kî zê her însanî zaf dej danê mi. Coka ewro nêwazena na rindekîye ra qesey bikerî. Wa vindero, rojêda bîne wad bo ke ez to rê nusena, dayê.

Dakila mi, Xezala mi! Hona ke mi xo vîr ra nêkerdo, xeylê waxt o ke to hewnanê mi de mi rê meymane nêbena. Gelo qey, sebeb çik o? Ti Xizirê kalî kena, dayê, rew-rew bê û mi hesretan de meverde!

Xatir bi to û destê to lew kena, dayê.