Kemera Zereyê Mi Vecîya – Îlhamî Sertkaya

Lêlê sodirî bî. O dejo lanetin ke şeş asmî ver zereyê mi de sare berz kerdîbî, reyna vecîya. Dejê ney, tofan bî. Seke yew kardîye kewta zereyê to, a ca de çerexîna. Vera nê dejî derman-merman fayde nêkeno. Ebe saetan dewam kerd, ne o vinet, ne ez.

Ez berdo nêweşxane. Eh, şima zanenê, qontrol, gonî girewtene, derzine, pers û dosyayî, bi saetan dewam kenê. Ez doktorî ra vana, “Dermanê, îlacê bidê mi, wa no dej tayê vindo, ti dewam bike.” Vano, “Ney, gerek ma rind bizanîme çi esto, dime ra.”

O sodir no verê şanî, ez binê nê dejî der a. Vîst saetan ra zêde derbaz bîyo. Rontgen ant. Peynîya peynîye de mi ra naye vate: “Ma kifş kerd, loqarê to de kemere esta!”

Ez, bêveng nalena. Gerek ez emelîyat bî. Çîyo ke ez wazena, no dej bidê vindetene, wa se kenê bikerê. Çi luzum keno wa bibo. Saete 12 yê şewe ra tepîya, seba ke sodir mi emeliyat kenê, werd, şimitene çin o. Xora ne tama werî, ne şimitene çin bî. Tahmê roje, şewe, tîje, roştîye, tahmê vengan, rengan sarê xo girewtîbî û şîbîy. Dejê mi, hukm û xezebê xo vila kerdîbî sere û zereyê mi de. Nê dejî ez guvuş naybî, kerdîbî binê bandura xo.

Bî sodir, ca çîn bî. Verê şanî, di hemşîreyî amey mi ra vatî ke “Ma to benîme emelîyat.” Ez girewta û berda. Qatê binê nêweşxaneyî de çend kesî seke hewn der ê, binê seruman der ê. Ez nê cayan newe nêvînena. Rind nas kena nê cayan. Nê cayî zê merdene serd ê. Boya merdene ameyêne. Doktorî mi ra qalê emelîyatî kerdêne, mi veng birna ey ra va ke: “Ez zanena doktor, xo meqefelne, karê xo bike.” Doktor huya.

Aye ra dime çîyê nêno mi vîr. Yew saete ra dime ez hasar û hayrê xo bîya. Gonî perra serê sênê mi. Zereyê mi çar cayan de dejeno, la no dej zê o dejo lanetin nêbî. Ez berda cilanê xo. Doktorî yew qutîya camine arde nêzdîyê çimanê mi, va ke “Qayîtê na kemere bike ke ma zereyê to de vete.”

Bawo-bawo! Qasê nêmêde goze bîye na kemere. Mi doktorî ra va, “Na bîye ha!” Doktor huya û va “Heya, na bîye.” Ez ama ke doktorî ra vajî, “O ke şima zereyê mi ra kerdîbî, na kemere vetîbî, derdanê mi kî bivetêne.”

Mi nêva.

Seba ke derdê ma xorî yê, nêasenê. Mi kemera xo girewte. Di rojan ra tepîya ama kê. Kemera ke zereyê mi de vete, nika zê kay destê mi der a. Nêzanena hes bikerî, nêzanena bişikni, bierzî. Nêzanena dost a, nêzanena dişmen a.

A êndî nîşan a. Nîşanê dejê mi.

Heval, nas û dostê ke heşênay û amey ez zîyaret kerdêne, persa înan mi nîya cewab kerdêne: “Ez qesî mekerî, ha şima rê kemere… Na kemere qesî bikero.” Huyayêne. Reyna e kesê ke amey zîyaretê mi, mi ra derbaz bîyene waştî, ê kesê ke mi tenya nêverdayî, weş û bextîyar bê.

Kemere zereyê mi de vecîya, ez nêweşxane de vecîya. O nêweşxaneyê ke ma yewbînî rind nas kenîme… De nika şima sax, ez silamet, la ez şima ra çîyê pers bikerî;

Ma kotî de mendî bîme? Qelema mi têşan, kaxetî vêşan ê. Se nîya mebo? Yew hewte ez dinya de visîya, wendoxan de visîya. Şîya sîndorê merdene û tepîya ama ez. Rind ke ez tepîya ama, henî nîyo? Na xuya mi…

Bawer bikerê, ez o ca de kî huyayêne..

Se bikerî? Ez no teres ra, na dinya ra hes kena. Na dinya ke ez kerda serûbin, ancîna hes kena, kamî ra çi, hew!

Îlhamî Sertkaya