Her çî hewn bî, her çî zure bîye!

Yew roja payîzî bîye, tanya tîje dinya ser o germîya xo ya hamnanî antbîye, honik bî. Koyî, dewî, rayîrî sey rîyê domananê ke şên û şênatîye ra, keyf û kay ra visîyabîy, bi çimanê xo yê girsî, ecêb û şaşîye de pawite bîyî. La kam, çi pawitêne, nêzanitêne. Vengê cemseyê eskeran, zime û neqebeyan ra zimîyêne.

Ez yew rojêda nîyanêne kewta raye. Sûkan ra, şehran ra, şênatîye ra, maye û pîyê xo ra, wayî û birayanê xo ra, der û cîran, nas û hevalanê xo ra visîya, nika tik û tenya sêneyê koyanê ke bêveng ê, tik û tenya ya. Herbî dest kerdbî ci, herbo ke xora ma pawitêne, zanitêne ke yeno. Coka ez bi xo ne şaş menda ne zî seba mi çîyêde xerîb, çîyêde suprîz bî. Merdene amebîye nêzdîyê ma.

Çiman ser, mi vato xo bi xo.

Adiran de vîyarta, çemberê eskeran de vîyarta, tarîyan û mixenetîye ra vîyarta, vêşan û têşan menda, cemedîya, rastê vergan û heşan ameya, bêhewn menda, dirbetin bîya, ebe paçan gonîya xo da vinetene, xo bi xo bîya doktorê xo, dîyaxan dêne xo.

Şima zanenê, fekê mi ra qet kilamî kêmî nêbîyêne, zereyê mi ra qet moral nêqedîyêne. Gelo no dîyax û na şênatîye, meydanê nê herbê ke îmkan û qewetê dişmenî mi ra, ma ra hazar qat zêdebî, kotî ra ameyêne zereyê mi? No moralo girso ke dişmenî pê şaş mendêne, kotî ra ameyêne zereyê mi?

Omid estbî. Omidê dewaya serbestîya welatê ma.

Helbet omid ra.

Omid estbî. Omidê dewaya serbestîya welatê ma. Omidê dewaya serbestîya kamîye û ziwanê ma. Na dewa de merdene RA “çiman ser” ma vato.

Koyan ra adir vara, dewan ra adir vecîya, zîndanî bîyî pirr, çewres hazarî kesî merdî. Keyeyî, dewî vila û wêran bîyî, bi mîlyonan însanan ebe perîşanîye welat terikna, metropolanê Tirkîya û welatanê bînan de vila bîyî. Ez bi xo seba ke her çî seba ke herbî bî, qebul kerdêne, mi qet yew deqa ne ax kerd ne zî wax.

Na ameyîme na roje!

Nika ma vînenîme ke no herb, na perîşanîye, na vila bîyene ebe sîyasetêde ecêb ameyo fekê entegrasyonî. Entegrasyono ke seba ey qet nê bîyerî, na perîşanîye luzum nêkerdêne. Nika se ke ez hewnê hîris serre der a, nê hewnî de hasar bîya, henî yo. Gelo no hewn bî? Ax ke hewn bîyêne, ax ke nê bîyerî pêro zurî bîyêne. La çi heyf ke rast bî. Rastîya tuje, rastîya ke mordemî kena xan û xirabe.

Bedelê nê herbî entegrasyon mebîyêne!

Ez nika xan û xirabe ya. Armancê ê bîyeran zure bîye, çi heyf! Ne ziwan, ne kamîye, ne azadîya welatî, ne serbestîye! Ma ra rastîya ke deje tede vecîna, mende. Ma ra çîyê nêmend!

Keyeyê felege biveşo, keyeyê sîyasetî biveşo, keyeyê mixenetîye biveşo! Bedelê nê herbî entegrasyon mebîyêne! Bedelê na handayê cefekar û fedekarîye, hal û merhaleyê na virt û vale mebîyêne.

De nika… Nika tasê awa serdine bişimê, şorê derdê xo Sirri Sureya Onderan ra vajê! O zî ebe şima bihuyo. DHPyî kamê ke peyda kerd, şorê ebe înan bixapîyê, ê zî ebe şima bihuyê, vajê, “Demokratîk Tirkîya, halklarin kardeşlixî”. Nika kayê weçînitişî esto, parlementoyê tirkan, sandalî, rutbe, pere, henî bîyo weş ke qet qal mekerê!

kamî vatbî, “Ez nînan pêrune dewleta Tirkî rê girê dana”? Henî zî keno.

N’ero kamî vatbî, “Ez nînan pêrune dewleta Tirkî rê girê dana”? Henî zî keno. Rastîye qebul bikerê, rastîye rê meqarîyê keko! Tasê awe bişimê û zê pepûkî vajê: kamî kerd? Mi kerd.