Alan êndî vengê mi nêheşneno. Ez se bikerî, se vajî, bêfayde yo.
Ne Alanî ez nas kerda ne mi o. Awa deryaya Egeyî ma pîya dayîme nas kerdene. Waxto ke mi Alanî dî, sereyê xo kîşta awa derya de, kincê xo hîtî, destê xo dar, qorê xo, lingê xo pelexin hard ra zeleqîyabîyî.
Ma çimê xo?
Çimê xo kilîtê keyberê xeyalan, xeyalê xo qedîyabî. Welatê xo de visîyabî, ci ra şenik bî, awa derya de zî destê pîyê xo de visîyabî. Kam çi bizano ke Alan verê keyeyê xo yê Kobanî de, sebebo ke ê kayanê xo de visnê ser o çi fikirîyêne. Ez rind zanena ke no wêran û talanîye ra, nê herb û adirî ra şaş mendbî, çîyê fam nêkerdêne, nêwaşt zî fam bikero.
Alan! Welato talan!
De nika dima to de dinyaya mixenete, cabnazê sîyasetî, bazirganê bêşerefî, rojnamegerê bêheysîyatî meyîtê to biruçiknê! Nika rojnameyan de resimê meyîtê to, seba ke rojnameyanê xo zêde biroşê, darde kenê, to ser o nusenê.
Weşîya to na dinyaya bêşerefe de pere nêkerd, Alan! Meyîtê to pere keno!
Ma zaf mirenîme, Alan! Ma zaf! Koyan de, dewan de, rayan de, xerîbîye de, dûrî de, kuçanê şehr û sûkan de, der û dormeyê deryayan de, awan de ma zaf… ! Ma zaf vila bîme, Alan! Ma zaf! Welatan de, dugelan de vila bîme. Qîymetê ma çin o, Alan! Çike ma hîna nêmerdîme!
Dewleta ma çin a ke qîymetê ma bibo, Alan!
Ax Alan! Welato talan!
Destê to, çimê to henî weş bîyî ke! Resimê bêdewletîya ma derd û xezebê tarîxê ma zimîyêne cendekê to de. Romanî xo de şerm kerdî, şîîrî manaya xo de visîyayî. Ez visîya, ez gina awa deryaya zereyê xo, rişîya.
Ez rişîya, Alan! Ez rişîya!
