Şima, keso ke zereyê xo derdan ra pirr o, eke bidê qesî kerdene, ê kesî bîhnêda xorîye ancenê û naye vanê ver de:
– Ez şima ra se vajî?
Heto bîn ra, kesê ke şima ci rê qarînê, înan ra zî naye vanê. Qarîyayena neheqe zî esta, biheqe zî. Axir mordem wayîrê hîsan o. Seke şa beno, xem keno, huyîno, berbeno, terseno, şenik terseno, qarîno zî. Ez ge-ge Înternet de tayê nuşteyan û halan wanena, vînena, hem huyîna, hem qarîna. Bi tirkî qalê zonê ma kenê, vanê ke “zonê xo bimusîme, qesî bikîme”, la ê bi xo zî ne zanenê ne kî musenê. Nika no çik o?
– Ez şima ra se vajî?
Ez şima ra pîyaz vajî? De vindê ke ez qalê xo û sanika pîyazî bikerî kilmek.
Bawo, serra 1973 de, Îstanbul der a ez. Taxa Kartalî der a. Kişta derya de restorantî estê. Pereyê mi çin o. Qayîtê ê vîtrînanê restorantan kena, zereyê mi vêşanîye ra kuno têmîyan, awe fekê mi ra yena. Ez Çewlîg ra vecîya, xaf de ama no şehîro girs. Keyeyê wayîrê şehîrî bivêşo! Girs o, qîre-qîra vengan, renga rengê vîtrînan, bînayê derg û qatinî, rayê hîra û wesayîtê tewîr bi tewîrî… N’ero nê yê kamî yê? Yê mi qey çîyê çin o? N’ero mi se kerdo? Guna mi çik a? Ez qey vêşan a? Se bikerî? Bawo vêşanîye mordemî kena hal bi hal. Ez şîya ê restorantan de mi rê kar pers kerd. Juyê ney, axir wayîrê juyê mi ra va, “Ti karê restorantî de xebetîya? Ti garsonîye zanena?” Keko, vêşanîye ra mi va, “Heya, ez xebetîya, zanena.” Yanî no vate se fekê mi ra vecîya, ez zî nêzana. Oxro ke mi ney, vêşanîya mi naye vatîbî. De canê vêşanîya mi û canê şima weş bo. La ez wazena ke garsonîye ney, firaqan bişuyî. Merikî “de ewro firaqan bişuye, meşte gorsonîye bike” va.
A roje roja mi bîye. Ez garsonîye ra tersena keko, nêzanena. Mi xo bi xo va “ewro pîzeyê xo mird bikerî, meşte ra Xizir kerîm o.” Merikî pêşmale da mi, mi pêşmale verê xo ra gîrê da. Merikî va, “Ti ke vêşana, ver de tayê wer bore, dime ra dest bi karê xo bike.” Mi henî kerd. Bawo mi werd, werd! Seke qesasê pêro vêşanîye bigêrî, mi koçike têdime dayêne wer ra. Ez wazena werdê ju serre borî ke wa ju serre vêşan memanî. La îmkan çin o. A roje mi firaqan şut, werd û werd. Rametê Homayî şima ra bivaro, werd pîzeyê mi ra bivaro.
Roja bîne nê teresî ez kerda garson. Ya Homa, ya Xizir, ez se bikerî? Nameyê werdê tewîr bi tewîrî estê ke ez zafîne nêzanena. Germ o, muşterîyê dewlemedî yenê, teber de masan de nişenê ro. Ez şona lewe, bi kîbar waştena înan pers kena. Ê vanê, ez zî werdpewjî ra vana, o serê barê dergî de nano ro, ez kena temsîye ser, muşterîyan rê bena. Heta peroj nîya bê qeza dewam kerd. Çi ke bî, nê mêratê pîyazî bela arde mi ser o. Mabênê werdî de ju muşterî vengê mi da, va “Mi ra pîyaz bîya.” De pîyaz çik o ke? Kam pîyaz nêzaneno? Ez şîya mi ju pîyazo pakerde, kerd ju tase, mi muşterî ra berd.
– Kerem ke!
Ey qayîtê mi û pîyazî kerd, va:
– No çik o?
– Pîyaz o… Şima pîyaz nêwaşt?
Muşterî huya, rasterast venga wayîrî da. Wayîr ame. Ez tersan ra dûrî der a. Înan çi ke qesî kerdî, wayîrî bi hêrs qayîtê mi kerd û verba mi ame.
– Lajê mi, no çik o to kerdo? To va ez restorantan ra fam kena, xebetîya! Ti hîna nêzana pîyaz çik o! Ez bêveng a. No çi bî mi kerd? Ti nêvana, pîyaz pîyaz o ke ma zanenîme. O nîyo, bi tirkî nameyê ju salata yo. Mêrik hêrs bî, va “Ti nê karî nêzanena, endî mê!” Mêrikî pereyê a roja mi zî da, ez endî nêama kar.
Hey pîyaz pîyaz! Ti xora tuj a, ez to ra se vajî?! Mêrikan pîyazê ma zî girotê, ba-bawo! Êyê ke zonê ma nêzanenê, vanê “zonê xo bimusîme”! Ez înan ra vana:
– Ez na leqa şima û pîyazî ra se vajî?!
