Qefşê çîçeg ê ke serê masa de bîy, birqinîya xo endî vîndî kerdêne. Kişta na qefşe de dêso sipî û lal sey rota Şeytanî bêveng vinete bî. Serê dêse de resimê ju xanima extîyare, çend serrî yo ke sareyê xo aznabî çogana destê xo, ebe çimanê xo yê extîyaran qefelîyaye û qurmiçikîyaye qayîtê verê xo kerdêne. Verê aye de hem her çî estbî, hem zî qet çîyê çin bî. No gorê çimanê qayîtkerdoxan bî. Qayît kerdene û dîyene cîya yê. Lazim o ke ez vajî “Her kes qayît keno, la her kes nêvîneno”. Xem û xîyalê mi nuşteyê qelema destê mi ra bîyê aspar. Astoro ke ez nişta piro, mi welatan û sûkan ra çarneno, reyna ano serê sandalî û verê masa mi.
Pepooo…! Mi çiqas cixare şimito, errrrik!
Ez hayrê xo nîya ke! Ti nêvana ez xeylê zî bîya têşan û vêşan, o peroj na şew a. Vengê bêvengîya şewe bala mi ante, vileyê mi nata bota çerexîya ke çi bivînî? A xanima extîyar a ke resim de henî vinete ya, seke çogana destê xo lewna berz kerde ke bido sareyê mi ra, mi bi refleks sareyê xo tepîya ant.
Mehuyê!
No vengê bêvengîya şewe bî. Ez osta ra. Verba masa ke qefşê çîçege ser o vindenê, nêzdîyê înan bîya. Na rey zî pelê çîçegan bîy dar, verba sareyê mi zîrçay. Bibo mebo, ez tersa. Çîçegî mi ra lom kerdêne, xanima ke resim der a, mi ra lom kerdêne. Hîsê mi nîya bî. Çîçegî, seba ke endî bîyêne pelax, seba ke mi xo vîr ra kerdîbî awe nêdabî ci, qarîya bîy. Xanima ke resim der a, seba ke mi tozê dormeyê aye pak nêkerdîbî, mi ra hêrs bîyêne.
Çîçegî pelaxîyêne, xanime toz ra xendeqîyêne. Mi nê vengê bêvengîya şewe de dîbî. Mi awe ard, toz pak kerd, xanime huye, çîçegî beriqîyay. Çimê mi gina dêsanê bînan ra. Her ju dês de tayê resimî estê ke, seke emrê mi kilmek neqişnaybî, o tewîr vinetêne. Bêveng bî emrê mi, qefelîya bî. Bîya xayz, xorî bi xorî qayît kerdena mi derg bîye. De bê ke xemî dem megêrê zereyê to de. De bê ke cixarêna meşime (Şima meşimê)! Şima ebe şewe qesî mekerê. Şewe ke ebe bêvengîya xo şima ra qesî bikero, huzin bi xorî kuno zereyê şima. Goş medê ci, rakuyê. Rakuyê ke sodir waxtê xo de hasar bê, vengê lingê şima ra, zinginîya şima ra, dewî, sûkî, şaristanî xo îspat bikerê. Sîndorê şew û rojê mi sey emrê mi kewto têmîyan. Seba ju tîryakîyê nuşteyî waxtê wendene û nuştene çin o. Sixletîye û vengê bêvengan ra nuştoxî zaf hes nêkenê. Ne mektebê înan estê, ne zî sertîfîkayê înan. Coka şima ke ju nuştoxî ra kar û xebata înan pers bikerê, henî sey doktoran, mamosteyan, profesoran, muduran, memuran, neçîrvanan, karkeran nêşikîne rehet cewabê şima bidê. Kan ê, zaf reyî ame sareyê mi ro. Mi ra çend reyî pers kerdîbî kar û xebata mi. “Ez mamosta bîya” mi vatîbî, la nika? “Nika nusena”, mi va. O ca de nêqedîno persê wayîrê persan. “Ti çi nusena? No senî kar o?” va. “Nê karî ra vanê nuştoxîye.” Mi ke nîya va, “Maaşê to çik o? Ti çiqas pere gêna?” va. “Ez pere-mere nêgêna” ke mi va huyay û va:
– Qîymet çin o!
“Qîymet çin o bira, qîymet çin o!”
Vanê, hunermendê Holanda Van Gogh feqirî û vêşanîye ra ju xanima ke aye ra hes kerdêne, seba ke belengaz bî, goş pa nêdêne. Van Gogho reben, ci ra henî hes kerdêne ke seba ke na hes kerdene îspat bikero, ju goşê xo cira kerdo, ruşno xanime ra. Xanime goşê Van Goghî se kerdo, ez nêzana. Merdena Van Goghî ra zaf dime, holandijan eserê ey û qîymetê ey kifş kerdî.
Xilamalê dinya, xilamalo Van Gogho reben, qîymet çin o!
Ma bême vengê şewe. Vengê şewe şima ra, tîja sodirî ra pêro qîymetin û bêqîymetinan ra silamê xo estbî. Pencereyê dêsî de aşme kerd û nêkerd ke tanîya û roştîya xo nêşikîya vila bikero. Hewrî xorî, hewrî giran bîy. Hewnê mi verba nêmeyê şewe de giranîya xo da çimanê mi ser o. Ez kewta virara vengê bêvengîya şewe, mi sareyê xo balîşna ser o na ro.
Şewe sey derguşê vîst roje bîye.
Perda xo henî narîne, tenike, barîye, nerme û germe bîye ke…
(Resim: Şewa Estareyine, Vîncent van Gogh, 1889, Saint-Rémy-de-Provence, Fransa)
