Mi yew roje Elîcanê aqilkêmî rê hîkayeya Olîver Twîstî “Kutiko vîndîbîyaye” wende:
Olîverî, seba ke kutikê xo dîbî, keyfan ra fir dêne. Werdê kutikî xo yê vêşanî qap de dêne ci. Kutikî werdê xo werdo, qabê xo lîseno. Mi waşt ke ez manaya çekuya lîsayene bimusnîne Elîcanî. Mi ey ra pers kerd:
– Lîsayene çi ya?
Mat bî, qayîtê mi kerd.
– Ti ke bîya vêşan, keye de kam werd dano to?
– Maya mi.
– Tîya ez ke werd to dî, wena? Bi xeyal…
Elîcan duştê mi de ronişte bî. Mi qestika werdî kerd qabê ey û da ci.
– De bure!
Elîcanî kî seba werdişê werdî bi teqlîd destê xo ardî qab û berdî. Mi yew qabo bîn kerd pirr. Elîcanî bi teqlîd o kî werd. Mi pers kerd:
– Ez reyna bikerî pirr?
– Heya, mamosta.
Eke werd va “mi qedêno”, ez amo ke vajî “reyna pirr kerî.” Xo ard pêser. Bî tirş û tal. Mexsedê mi o bî ke bi ey “bilîsê, êdî çîyê nêmendo” bidî vatene.
Labelê nêvat. Qîra û mi ra vat:
– Bes o!… Bes o!… Bes o!… Mi zaf werd, pê teqa.
